23 Nisan kutlu olsun!...
)O(
ADALAR'da TARİHTE O GÜN:
5 Mayıs 1916 Cuma günlü, eşi veya çocukları Bulgar Ordusu'nda asker olan Rum ailelere verilen izin çerçevesinde Çorlu'daki Nikola ve kızları ile Heybeliada'da bir kadının Bulgaristan'daki eşlerinin yanına gitmelerine müsaade edilmesine dair...
ADALAR'da BİR GÜN:
Fotoğraf: Adalar Postası'nda, 29.2.2012.
)O(
* * *
ADALAR'da HAVA DURUMU:
23 Nisan 2012 Pazartesi
Büyükada'da HAVA DURUMU*
Az bulutlu
12/20ºC
%63-81nem
Günbatısı, B 12km/sa
Gündoğuşu 06:12... Günbatışı 19:52...
* * *
Cicely Mary Barker, The Columbine Fairy.
__________________________________________
1- İstanbul Adaları'nda Trafik Canavarının Usulsüz Seyrine Seyirci Kalmayacağız!... Faytonlarımızı da Vermeyeceğiz!...
2- Emine Çiğdem Tugay: "Aya Yorgi, neden, nasıl ve ne zaman gününü şaştı?..."
3- ADALAR POSTASI'ndan 'müthiş' bir hizmet!...
4- Adalar Kültür Derneği: "23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun!..."
5- Mehveş Evin: "Kimbilir kaç paraya pazarlanan ‘Adalar manzarası’ndan bildiriyorum. Kadıköy-Pendik hattının gerisindeki tepeler, yavaş yavaş doluyor. Aradan tuhaf çıkıntılar yükseliyor. Şehir, komple bir beton yığını..."
6- Adalar Kültür Derneği 11. Fotoğraf Yarışması...
7- Tarık Konal: "İstanbul'un ağaçlarının çeşitli gerekçelerle kesilmelerinden duyduğunuz kaygıyı belirten iletinizi aldım..."
8- Selin Aygün: "Çam yemişi, bahçemizin hediyesi..."
9- TAY Projesi 19. yaşında!...
10- Selçuk Aral: "Almanların ünlü bulvar gazeteleri Bild Zeitung —Avrupa'nın en büyüğü— motorlu araçların yokluğundan dolayı okuyucularına Büyükada'da yaşamayı tavsiye ediyor. Peki bizimkiler ne yapıyor? Faytonları kaldırmaya karar veriyorlar!..."
11- Selin Aygün: "Büyükada'da atlar..."
12- Gabriela Olaru: "Heybeliada Gezisi..."
13- Selim İleri: "Gelgelelim Münevver'in aşkı sona ermez. Şefik'in babasına yazdığı mektubu rastlantı sonucu ele geçiren Münevver hakikati çok geç anlar; Büyükada'ya vardığında... ... o mimozalı, leylâklı, şen şakrak Aya Yorgi panayır günü Şefik ölmüştür!..."
2- Emine Çiğdem Tugay: "Aya Yorgi, neden, nasıl ve ne zaman gününü şaştı?..."
3- ADALAR POSTASI'ndan 'müthiş' bir hizmet!...
4- Adalar Kültür Derneği: "23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun!..."
5- Mehveş Evin: "Kimbilir kaç paraya pazarlanan ‘Adalar manzarası’ndan bildiriyorum. Kadıköy-Pendik hattının gerisindeki tepeler, yavaş yavaş doluyor. Aradan tuhaf çıkıntılar yükseliyor. Şehir, komple bir beton yığını..."
6- Adalar Kültür Derneği 11. Fotoğraf Yarışması...
7- Tarık Konal: "İstanbul'un ağaçlarının çeşitli gerekçelerle kesilmelerinden duyduğunuz kaygıyı belirten iletinizi aldım..."
8- Selin Aygün: "Çam yemişi, bahçemizin hediyesi..."
9- TAY Projesi 19. yaşında!...
10- Selçuk Aral: "Almanların ünlü bulvar gazeteleri Bild Zeitung —Avrupa'nın en büyüğü— motorlu araçların yokluğundan dolayı okuyucularına Büyükada'da yaşamayı tavsiye ediyor. Peki bizimkiler ne yapıyor? Faytonları kaldırmaya karar veriyorlar!..."
11- Selin Aygün: "Büyükada'da atlar..."
12- Gabriela Olaru: "Heybeliada Gezisi..."
13- Selim İleri: "Gelgelelim Münevver'in aşkı sona ermez. Şefik'in babasına yazdığı mektubu rastlantı sonucu ele geçiren Münevver hakikati çok geç anlar; Büyükada'ya vardığında... ... o mimozalı, leylâklı, şen şakrak Aya Yorgi panayır günü Şefik ölmüştür!..."
14- Kuşlar Âlemi'nden...
15- Yüzler Defteri'nden...
15- Yüzler Defteri'nden...
)O(
_____________________________________________
İstanbul Adaları'nda
Trafik Canavarının
Usulsüz Seyrine
Seyirci Kalmayacağız!...
_____________________________________________
AYA YORGİ
NEDEN, NASIL ve NE ZAMAN
GÜNÜNÜ ŞAŞTI?...
NEDEN, NASIL ve NE ZAMAN
GÜNÜNÜ ŞAŞTI?...
Aslen Rumi (Jülyen) Takvim'e göre 23 Nisan'a, Miladi (Gregoryen) Takvim'e göreyse 5 Mayıs'a tekâbül eden Aya Yorgi (Saint Georges) günü neden günümüzde Miladi Takvim'deki 23 Nisan'da kutlanmaktadır? Aya Yorgi'nin günü, 5 Mayıs gecesinin 6 Mayıs'a bağlandığı Hidrellez'le aynı gün değil midir aslında?
Yorgo L. Zarifi, Hatıralarım (Kaybolan Bir Dünya İstanbul 1800-1920), İstanbul (2005)306:
[...] Babam sayfiyeyi çok severdi. Therapia'ya gitmemiz için sıcakların başlayacağı günü dört gözle beklerdi. Vosporos'un nemi ve serinliği kendisini korkuturdu. Stavrodromi'nin sıkıcılığından kurtulmak için, 1891 yılından itibaren hava yumuşayana kadar, bir ay Pringipo'da kalmamıza karar verdi. Hotel Giacomo'nun 1. katının hemen hemen hepsini kiraladı. Babaannem, çocuklar ve ögretmenler olmak üzere tüm aile, Avrupa takvimine göre, 1 Mayıs'ta Pringipo'ya yerleştik. Bu tarih, eski takvime göre, her yıl 23 Nisan'da kutlanan adanın büyük panayırının arife gününe denk düşüyordu. 1 Mayıs aynı zamanda Türkler'in "bahar bayramı"nı kutladıkları günle çakışıyor. Her sene, bu tarihte, Marmara'nın Anadolu yakasındaki köylerinde oturanlar, Ayios Megalomartiras ve Tropeoforos'yu kutlamak için kumsallara yanaşan kayıklarla Pringipo'da toplanırlardı. Kadınlar renkli poturlar giyinirler ve başlarına üzerinde altın paralar olan tepelikler takarlardı. Manastırın inşa edilmiş olduğu tepede şarkılar ve danslar iki gün boyunca durmak bilmezdi. Gösteri o kadar güzeldi ki kaçırmak istemezdik. [...]
Büyükada– Lunapark Meydanı, 1937.
Hızır ile İlyas ve de Aya Yorgi (Saint George), Hıristiyan ve İslami anlatımlarda çok geniş sembolizme sahip ve gerek Alevilik'te (Ya! Hızır! Sen bize yetiş Bozat'ın süvarisi!) gerekse Tasavvuf ve diğer batınî inanışlarda benzer hikâye ve geleneklere sahiptirler. Hızır ve Aya Yorgi (St. George), gezginlerin koruyucuları olarak tanınmışlardır, her ikisinde de "gül" sembolü önemli yer tutar.
Gel zaman git zaman Hıdrellez'de gül ağaçlarının dibine konulan hamurlar misali yoğrulmuştur Anadolu'da da inançlar... Ahir zaman gelenekleri, bu coğrafya üzerindeki tüm inanışlarda hani sanki pek bir benzer gibi...
Çerden çöpten, pirinçten taştan dilekler şekillendirilir ve taş taş üstüne konulur Hıdrellez'de... Büyükada Aya Yorgi yolunda da taş taş üstüne konulmuştu geçen Nisan'ın 23'ünde.
Sağlık şifa, bolluk bereket, mal mülk, servet... Tüm dilekler sicim ve çaputlarla birlikte nahıllara bağlanır Hıdrellez'de... 23'ünde Aya Yorgi'ye çıkan yol kenarındaki çalılıklara da keza...
Hıdrellez'de yakılan ateşler üzerinden atlayan her birimiz, ejderhayı öldürdüğü sırada atıyla üzerinden geçer bir vaziyette resmedilen Aya Yorgi miyiz? Yoksa bir diğer ejderi öldürüp de Andromeda'yı kurtaran Perseus mu?
Ama ve bir daha asıl soru şu: Aya Yorgi neden, nasıl ve ne zaman gününü şaştı?
Emine Çiğdem Tugay
Emine Çiğdem Tugay
)O(
...
Aya Yorgi (St. George), babasının Kapadokyalı annesinin ise Filistin yakınlarındaki Lyddalı olduğuna inanılan bir azizdir, uzun yıllar süren askeri görevi daha sonraki dönemde Avrupa'da şövalyelik erdemlerinin kutsal azizi olarak görülmesine yol açmıştır. Hakkında en çok bilinen efsane, "ejderhayı öldürmesi"dir. Anlatıma göre bir su başını tutan ejderha halkı susuz bırakmaktadır ve karşılığında insan kurban edilmesini istemektedir. Sıra en sonunda şehrin prensesine gelir ancak bu arada St. George yetişir, ejderhayı öldürür ve prensesi kurtarır. Hıristiyan mitosunda ejderha yenilen paganizmi simgelese de aslında ejderha ve atın üzerindeki silahli figür Kapadokya ve yakın doğuyu kapsayan pagan inanışlarında aslen bir Frigya tanrısı olan Sabazios'un sembolüdür ve erken dönem kaynaklarında bu ejderha hikâyesine rastlanmaz.
Perseus and Andromeda, 1602, Guiseppe Cesari, called II Cavalier d'Arpino, 1568-1640,
oil on slate, 51.8 38.5 cm, Kunsthistorisches Museum, Vienna.
Aya Yorgi'nin (St. George) hikâyesi, Perseus ve Etiyopyalı Andromeda'nın hikâyesini de oldukça andırır. Hem Kapadokya ve Lydda, hem de Mısır ve Etiyopya kitonik —yeraltıyla, ölüm ve yeniden doğumla bağlantılı— panteist kült merkezleridir. St. George hakkında ilk anlatılan hikâyelerde ejderha bu yüzden görülmez. Lydda'nın, Perseus'un canavarı öldürdüğüne inanılan yerlerden biri olan Joppa'ya yakınlığı düşünüldüğünde durum anlamlıdır.
ADALAR POSTASI'ndan 'müthiş' bir hizmet!
Vapurlara mopurlara tepişmeden, fayton kuyruğunda ağaç ve/veya yollara revanla perperişan olup da Büyükada'yı istilayla tarumar etmeden; Saygıdeğer Aya Yorgi Hazretleri'nin yortusu diye —dahası ne zaman ve nasılsa bir şaşmayla yanlışıkla ve yalnızca 23 Nisan'da değil— ister 5 Mayıs'ta ister yılın her bir günü 24 saat hizmetle ekteki dilek kutusuna atabilirsiniz dileklerinizi! :)
)O(
Haydi siz de bir dilek dileyip atın Dilek Kutusu'na!
Ne olur ne olmaz tutmaz ya tutacağı da tutabilir!
)O(
ve/veya aslen ADALAR POSTASI'nın dileği şöyle:
Twitter, 23.4.2012 13:43
ADALAR POSTASI
@ADALARPOSTASI
Saygıdeğer AyaYorgi Hazretleri,
Büyükada'ya —üstelik de yanlış günde—akın eden güruha akıl fikir vermeni diliyorum!
)O(
ve derken Ayla Dikmen'den Yanan Mum...
_____________________________________________
From: ADALAR KÜLTÜR DERNEĞİ
Subject:
Fwd: 23 NİSAN ULUSAL EGEMENLİK VE ÇOCUK BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN
Date: April 20, 2012 4:17:15 PM GMT+03:00
23 NİSAN ULUSAL EGEMENLİK VE ÇOCUK BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN
_____________________________________________
From: HALUK DİRESKENELİ
Subject: İstanbul’a bakıyorum, gözlerim faltaşı!
Date: April 20, 2012 3:34:01 PM GMT+03:00
Milliyet- Cadde, 20.4.2012
Mehveş Evin İstanbul’a bakıyorum, gözlerim faltaşı
Kimbilir kaç paraya pazarlanan ‘Adalar manzarası’ndan bildiriyorum. Kadıköy-Pendik hattının gerisindeki tepeler, yavaş yavaş doluyor. Aradan tuhaf çıkıntılar yükseliyor. Şehir, komple bir beton yığını
İstanbul, sık sık fahişeye benzetilir, bazen de ‘yıpranmış, makyajı akmış ama hâlâ (!) güzel bir kadına... Erkeklerin pek bayıldığı bu tanımlar, hep canımı sıktı. Hayır, sormak istiyorum: Fahişelerle, yıpranmış güzelliklerle, yaşla ilgili bu takıntı nereden geliyor? İstanbul’a bakıp aklına seks işçisi geliyorsa psikoterapinin vakti gelmiştir! İstanbul’u illa bir kadına benzeteceksek, insan ticaretine kurban gitmiş bir kadına benzetebiliriz... Dövülmüş, alıkonulmuş, defalarca tecavüz edilmiş, benliğini kaybetmiş ve psikolojisi tamamen bozulmuş bir kadına... Hatta, zorla cinsiyeti değiştirilerek erkek oluvermiş... Ne o? Hiç romantik olmadı, değil mi? Ama gerçek bu... İstanbul’un dişiliğinden eser kalmadı. O canım kıvrımları düzleştirildi. Bütün saçları döküldü. Üstelik orasından burasından mütemadiyen bir takım çıkıntılar fırlıyor. Kiminki daha uzun olacak yarışı, tüm gücüyle ve hızıyla sürüyor. Sen hala makyajı akmış fahişe fantezisi yapıyorsun. Pes!
Başkalarının yüzü
İstanbul, giderek daha çok bir erkeğe, hem de çok çirkin ve karaktersiz bir erkeğe benziyor. Mikrocerrahiyle başkalarının yüzünü, organlarını alıp ona yapıştırmışsın gibi... Tarihi yarımada siluetini jilet gibi yaran iki ucube, sadece Zeytinburnu sahillerinin önümüzdeki 15 yıl içinde neye benzeyeceğinin bir habercisi. Baktın mı mesela Sydney’i göreceksin, aha şura da New York, şura da Pekin. Üçü bir arada, hepsi aynı şehirde, tarihi kent İstanbul’da! Ne muhteşem, değil mi? Zaten şimdiden şehr-i İstanbul’umuzda Toscana evlerinden tutun Venedik kanallarına, yapay şehircikler kurulmuyor mu? Boğaziçi replikaları cayır cayır pazarlanmıyor mu? Koy bir Kız Kulesi, Galata’yı pas geçme, ortasından geçsin bi dere (o su nereden gelecek bilader?) cami desen her yerde var, eee tamamdır.
Kıyıl kıyıl parselleniyor
Şehrin içindeyken ayrı, dışındayken ayrı başım dönüyor... İstanbul’un kalbine bir hançer gibi dikilen Ritz Oteli’ni, ‘Mashattan’lığı çoktan ilan edilmiş, kabullenilmiş Levent-Maslak bölgesini, 2. köprüyle birlikte Beykoz tepelerinin vahşice talanını, Şişli’de bitmek bilmeyen rantları geçtim... Kavacık-Ümraniye-Ataşehir aksında yapılacak ‘finans merkezi’ne gelmedim bile... ‘Adalar manzaralı’ diye pazarlanan onlarca konut projesini uzaktan, haftada en az birkaç kez görüyorum. Ve kahroluyorum. Kadıköy-Kartal-Pendik hattında sahilden gidince, “Ah, İstanbul’da birkaç metrekare yeşillik de varmış” diye geçici bir sevince kapılabilirsiniz. Çünkü görmüyorsunuz arkadaki tepelerden yükselen binaları. Komple beton, yemin ediyorum. İdealtepe’den geriye doğru tırpanlanan, arsaların kıyıl kıyıl parsellenmesini gözümle görüyorum. Adalar’dan anakaraya, yani pazarlanan manzaranın ta kendisinden bakıldığında durum bu. Her yerine ayrı yüz, ayrı bacak takılmış bir ucube. Üzerinde kahverengi bir pelerin-kir tabakası.
_____________________________________________
From: ADALAR KÜLTÜR DERNEĞİ
Subject: AKD 11. Fotoğraf Yarışması
Date: April 20, 2012 2:01:15 PM GMT+03:00
Adalar Kültür Derneği 11. Fotoğraf Yarışması...
_____________________________________________
From: EMİNE ÇİĞDEM TUGAY
Subject: ah! çınarlar!...
Date: April 19, 2012 2:55:34 PM GMT+03:00
To: TARIK KONAL
ah! çınarlar!...
Sayın Tarık Konal,
Her ne kadar ADALAR POSTASI'nın sınırlarını bir hayli aşsa da (!) sınırsız bir mesele olduğundandır ki Dolmabahçe'deki asırlık çınarların akıbeti nicedir yüreğimi burkup aklımı kurcalamakta!...
http://cadde.milliyet.com.tr/2012/04/17/HaberDetay/1524003/tarihin-sessiz-taniklarina-zorunlu-veda Bildiğiniz gibi asırlık çınarlara bir tür mantar musallat oldu diye kimilerini işaretleyip kesiverdiler, yerlerine de günah çıkartma neviinden 25 yaşındaki körpelerini diktiler...
Bilir bilmez halimle çınarların boğazlayan kaldırım kilit taşlarıyla bordürlenip adeta havuzlaştırılarak betonlaşmış beş karış topraklarının değil yağmurda karda, günler sonrasında dahi sular içinde olduğunu görmekteyim, eh bu ağaçlar mantardan muzdarip olmasın da ne olsun!
Elbette bir bilene sormak gereğiyle bu konudaki masal misal mantarın nevii, nedeni, varsa tedavisi değilse olası hal çaresi neviinden akıl fikir, ilgi bilgi ve önerilerinizi rica ederim.
Saygılarımla,
From: TARIK KONAL
Subject: "AĞAÇLARIMIZI KESENLERE SESLENDİM..."
Date: April 19, 2012 11:31:08 PM GMT+03:00
To: emine.cigdem.tugay@gmail.com
AĞAÇLARIMIZI KESENLERE SESLENDİM...
19 Nisan 2012
Saygın Tugay,
İstanbul'un ağaçlarının çeşitli gerekçelerle kesilmelerinden duyduğunuz kaygıyı belirten iletinizi aldım. Bir İstanbullu olmaktan başka İstanbul Belediyesi'nde, Park ve Bahçeler Müdürü görevinde bulunmuş bir arkadaşınız olarak bu kaygınızı gönülden paylaşıyorum. Bu konuda son olarak Yalçın Bayer Beyefendi'nin köşesine yazmıştım. 10 Mart 2012 günü yayımlanan yazımı ek'te sunuyorum size. (ek:1)
Bu yazıyı neden yazdığıma gelince: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Park ve Bahçeler Müdürlüğü, her gün çeşitli gerekçeler ileri sürerek kentin görkemli ağaçlarını kesiyor. Ben o müdürlükte 1989 yılında (Sayın Prof. Nurettin Sözen'in döneminde) 'müdür' olarak görev yaparken, Çırağan Oteli, ön kapısından girişi rahatlatmak amacıyla 80-90 yaşındaki bir çınar ağacını kesmek istemişti. Ben, savcılığa suç duyurusunda bulundum. Savcı, emniyetten önlem alınmasını istedi; sonuçta önleyemedik ve bu otel o görkemli çınar ağacını kesti. Ben, o ağacı kesenlere, Türk Belediyecilik tarihinde eşine rastlanmamış bir ceza yazdım. 250 Cumhuriyet Altını! (Cezanın tutarı —o gün— 50 milyon Türk Lirasıydı. Günümüzde: 642 tl * 250 = 162.000 tl.) Yargılama 2-3 yıl sürdü. Otel, ünlü avukatlar tuttu. Kendini haklı göstermeye çalıştıysa da yargı, beni haklı buldu. Yazdığım 250 Cumhuriyet Altını karşılığı tl. ceza, otelden alındı, İstanbul Belediyesi'ne gelir kaydedildi. (ek: 2-3-4-5) (bu sürece ilişkin tüm bilgi ve belgeler bende bulunuyor; dileyen dostlara gönderebilirim.)
Günümüzde gelinen noktaya bakar mısınız? Çok değil 20 yıl önce kent ağaçlarına acımasızca kıyanlara ceza yazan bir kurum, bugün kendisi 'ağaç yokedicisi' konumunda. O günden günümüze devlet anlayışında oluşan anlayış-davranış değişikliğine iyi bir örnek değil mi? İstanbul, giderek simgelerini yitiriyor.
Kaygılarımla,
Tarık KONAL
Yük. Orman Müh.
Adalar Belediyesi'nin önceki Fen İşleri,
İBB'nin önceki Park ve Bahçeler Müdürlerinden.
From: TARIK KONAL
Subject: "PARK BAHÇELER MÜDÜRÜ NE YAPMALIYDI."
Date: April 20, 2012 12:13:15 PM GMT+03:00
To: emine.cigdem.tugay@gmail.com
PARK BAHÇELER MÜDÜRÜ NE YAPMALIYDI?
20 Nisan 2012
Saygın Tugay,
İBB yetkilileri yalnızca Çırağan'da değil, Sultanahmet Parkı'nda, Şişli kaldırımlarında da ağaçları kestiler. Üzücü olan, İBB yetkililerinin "Ağaçlar hastalanmıştı, yıkılacaklardı; can ve mal kaybı olacaktı, bu nedenle kesiyoruz," gibi gerekçelerin ardına sığınmaları. Bu söylemleri gerçekçi bulmuyorum. Çırağan Çınarları'nın gövdeleri araç çarpmalarıyla, kökleri de "altyapı çalışmaları yapılırken zedeleniyor, hastalanıyor. Öncelikle bu olumsuzlukların önlenmesi gerek. Bunların önlenmesi için neler yapılmış? Ben duymadım, siz?
Bir de genel kurallar vardır: Kent içinde, yaşamının sonuna geldiği ve kesilmesi gerektiğine inanılan ağaçlar kitlesel olarak değil, birer birer, üstelik kamuoyu bilgilendirilerek kesilmelidir. Kamuoyunun bilgilendirilmesi, işlemin yapılacağı yerde yazılı ve sözlü duyurularla yapılmalıdır. Kent ağaçlarında —zorunlu olarak— kesim işlemi yapılacaksa, bu işlem özellikle çocukların tanık olmayacağı saatlerde yapılmalıdır. Uluorta ve kamuoyu bilgilendirmeden yapılan ağaç kesimlerinin, toplumda ve özellikle çocuk ruh sağlığında olumsuz etkiler yaptığı bilinmektedir. Uygar bir kentin uygar yöneticilerine söz konusu olumsuzlukların önlenmesi için çaba harcamak yakışır. Kenti yöneten, "ben yaparım, olur..." biçiminde değil, "ben bu kenti, kentin gerçek sahipleriyle birlikte yöneteceğim; onlara yerinde, bilimsel, doğru bilgi vereceğim," biçiminde düşünmek zorundadır.
Bizi, İstanbulluları üzen, yöneticilerin bilimdışı uygulamaları kadar, bizi yok saymaları, bizi "anlamaz" sanmalarıdır.
Saygın Tugay,
Saygın kişiliğinizde Adalar'ın güzel insanlarına sevgilerimi, saygılarımı gönderiyorum.
Erinç ve gönenç içinde olmanızı dilerim.
Tarık KONAL
From: TARIK KONAL
Subject: "DİKKAT! AĞAÇ ÇIKABİLİR!"
Date: April 20, 2012 1:49:43 PM GMT+03:00
"DİKKAT! AĞAÇ ÇIKABİLİR!"
2O Nisan 2012
Saygın Arkadaşlarım,
Ancak, uygar bir ülkede rastlanabilecek bir "trafik uyarı işareti" fotoğrafını ek'te sunuyorum. Günümüzde İstanbul'un kaldırımlarındaki, parklarındaki görkemli ağaçlarını kesenlere, ev ödevi olarak verilecek bir fotoğraf; Doğasevmez görevlilere ödev: her gün 1000 kez bakılacak ve belleğe kazınacak!
ERİNÇ, GÖNENÇ İÇİNDE OLMANIZI DİLERİM
Tarık KONAL
_____________________________________________
From: SELİN AYGÜN
Subject: Çam yemişi, bahçemizin hediyesi...
Date: April 20, 2012 7:14:25 PM GMT+03:00
To: adalar.postasi@gmail.com
Çam yemişi, bahçemizin hediyesi...
Bahçemizdeki gözümüz gibi baktığımız küçük çam ağacının gördüğüm ilk yemişi... Çamlar, çamkeseler yüzünden kuruyor Büyükada ormanlarında. Bu küçük çam şanslı bizim bahçemizde olduğu için çocuklarımla büyüyecek...
_____________________________________________
From: TAY'dan Haber Var - News from TAY:
TAY Projesi 19 yaşına…
From: EMİNE ÇİĞDEM TUGAY
Subject: Re: TAY Coğrafi Bilgi Sistemi, 6. Sürümüne Bastı!
Date: April 23, 2012 10:46:26 AM GMT+03:00
To: info@tayproject.org
Cc: OĞUZ TANINDI
Twitter, 23.4.2012
ADALAR POSTASI
@ADALARPOSTASI
Sevgili TAY Projesi,
http://tayproject.org
19. yaşın kutlu olsun!
SİTlerin SİTtirildiği acayip memleketimde
nice yıllara dört nala!...
)O(
Subject: Re: TAY Coğrafi Bilgi Sistemi, 6. Sürümüne Bastı!
Date: April 23, 2012 10:46:26 AM GMT+03:00
To: info@tayproject.org
Cc: OĞUZ TANINDI
Twitter, 23.4.2012
@ADALARPOSTASI
Sevgili TAY Projesi,
http://tayproject.org
19. yaşın kutlu olsun!
SİTlerin SİTtirildiği acayip memleketimde
nice yıllara dört nala!...
)O(
_______________________________
From: 
SELÇUK ARAL
SELÇUK ARAL
Subject: [ADALAR EMİTT FUARINDA] Yeni fotoğraf
Date: April 20, 2012 9:38:39 PM GMT+03:00
Büyükada ve Faytonlar...
Sevgili Arkadaslar!
Biraz evvel Almanların ünlü bulvar gazeteleri Bild Zeitung —Avrupa'nın en büyüğü— motorlu araçların yokluğundan dolayı okuyucularına Büyükada'da yaşamayı tavsiye ediyor. Peki bizimkiler ne yapıyor? Faytonları kaldırmaya karar veriyorlar! Bir insan bu kadar salak olabilir mi? İşte görüyorsunuz, olabiliyor...
______________________________
From: SELİN AYGÜN
Subject: Büyükada-nisan 2012
Date: April 20, 2012 6:52:48 PM GMT+03:00
Fotoğraf: Selin Aygün, Büyükada'da, Nisan 2012.
______________________________
Dijist Şehirde Yaşam Rehberi, 23.4.2012
Gabriela Olaru
http://www.dijist.com/2012/04/23/heybeliada-gezisi
Biletlerimizi almadan önce, Kartal çarşının içerisine girip mont ve elimizdeki fazlalıkları koyabileceğimiz bir sırt çantası aldık. Burağın şemsiyesini de kırtasiye sahibine emanet edip yola koyulduk. Biletlerimizi almamız ve kendimizi vapurda bulmamızın arasında geçen süre 30 saniyedir. Vapur bizi beklercesine biz biner binmez hareket etti. Tıklım tıklımdı ve büyük bir çoğunluğu Büyükada’da indi. Bizim için bu çok güzeldi çünkü aradığımız sakinlik ve huzurdu.
Biraz daha yol aldıktan sonra da Heybeliada’nın iskelesine vardık. Sırtımda çantam, hoplaya zıplaya adaya giriş yaptım. İçimde, Burağı kandırmış olmanın verdiği mutluluk vardı ve evde beni bekleyen işleri de kafamdan silip attım. Tek üzüntüm, yanıma fotoğraf makinesinin olmamasıydı ki imdadıma Iphone yetişti.
Ada’ya adım atar atmaz açlar gibi fotoğraf çekmeye başladım. Toplamda 77 fotoğraf çektim, ancak sen burada en beğendiklerimi göreceksin. Ayrıca, önümüzdeki hafta kalabalık bir arkadaş grubuyla, daha organize ve keşif üzerine kurulu bir gezi planlıyoruz.
Karşımıza ilk çıkan, restore edilmiş olan bu evdi. Oldukça güzel ancak bahçesinin olmaması bence kötü olmuş. Ada’da eviniz varsa bence mutlaka veranda ve bahçeniz olmalı. Umarım bizim de bir gün ada’da bahçeli ve verandalı bir evimiz olur.
Yürüyüşümüze devam ederken askeri lojmanları geçtik ve o lojmanların arasından bu fotoğrafı çektik:
Yürüyüşümüze dar ve dik sokaklardan devam ederken karşımıza İsmet İnönü Parkı çıktı. Tertemiz, yemyeşil ve bol ağaçlı olduğundan dolayı bankalarında oturup nefes almanıza olanak sunan, çocukların oyun oynayabilecekleri güzel bir park…Çevredeki kediler ve köpekler de dikkatimden kaçmadılar, keşke yanımda mama götürseydim diye düşündüm. Hoş hepsi gayet iyi durumdaydılar ama olsun…
Dolaşırken ilgimi en çok evlerin kapıları çekti. Çok ama çok güzel kapılar vardı ve senin için de bunlardan bazılarını fotoğrafladım:
Sokaklarda avare avare yürüken karşımıza değişik bir ev çıktı. Evin duvarlarında bir sürü yazı vardı ve yazıların hepsi çok düzgün yazılmıştı. Resmen bir pano gibiydi ve fotoğrafını çekmeden edemedik. Eğer görmediysen mutlaka tanışmalısın diye düşündük. Umarım adaya gittiğinde sende evi görürsün ve hatta gelip buraya yorum yaparsın :)
Ufak gezimiz boyunca çok ama çok güzel evler gördük. Bunlardan bazılarını fotoğrafladık, bazılarını da kendi hafızamıza aldık. Seninle paylaşmak istediğimiz fotoğrafları da bu yazıda kullanalım dedik:
Deniz Lisesi Komutanlığı’na geldiğimiz zaman ise Ada bitmişti, artık ormanlık alan başlıyordu. Elbet bu yol da iskeleye iner diyerek yürümeye başladık. Baya yol aldık ancak yol bitecek gibi değildi. Zaten bir önceki günden yorgunduk, ayrıca böyle bir gezi için de hazırlıklı değildik, geri dönmeye karar verdik.Eğer gidersen, mutlaka rahat bir ayakkabı ve rahat kıyafetler giyerek bu maceraya atıl:) Etrafı çok değil, mesafe aşırı değil, ancak hazır gitmekte fayda var. Dönüş yolu daha kısa sürdü ve evlerin arasında süzülürken, iskeleye yakın bir yerde, ara sokakta Luz Cafe ile karşılaştık. Dekorasyonu tam bana göreydi, ve Burak bir şey diyemeden, “kahve içelim” teklifini dile getirerek masalardan birine yerleştim. Luz cafe, Buket hanım tarafından işletilmekte ve damla sakızlı türk kahvesi yorgunluğumuzun üzerine çok iyi geldi. İçerde muffin,kek, tart gibi ürünler, ev yapımlı sabunlar da vardı ancak biz balık yemeye endeksli gittiğimizden dolayı çok bir şey yiyemedik ve alışveriş de yapamadık. Luz Cafe’nin Facebookta bir hayran sayfası da var, ve takip etmek isteyenler için hemen link verelim: facebook.com/luzcafe
Benim amatörce çektiğim fotoğrafları da paylaşmamak olmaz.
Soluklanırken içtiğimiz Türk Kahvesi (damla sakızlı)
Kahvelerimizi içerken, yan dükkanda satılan reçeller dikkatimi çekti. Hemen kapıda duran bu küçük ve şirin dükkanın sahibesi Emine hanımla konuşmaya başladım.Kendisi okldukça hoş sohbet ve tatlı olan bu hanım, bana ürünlerinden bahsetti. Ev’den ismini verdiği dükkanında, reçeller, soslar, kurabiyeler, turşu çeşitleri gibi ev yapımı, kendisinin ürettiği ürünler satmaktadır. Hatta, gittigidiyor.com’da da dükkanı var ve sizler oraya gitmeden sipariş verebiliyorsunuz. Önümüzdeki hafta sonu ben kendisinden mimoza reçeli başta olmak üzere, bir kaç reçel çeşidi, soslardan ve turşulardan alacağım.
Yolunuz düşerse hem Luz Cafe’ye hem de Ev’den isimli bu şirin dükkana uğrayarak alışverişinizi yapın derim :)
Bu ufak moladan sonra yolumuza devam ederek iskele tarafında indik ve balık yiyebileceğimiz bir yer aradık. İskelede, neredeyse tümü birbirlerine benzeyen mekanlarvar. Bir tanesinin mavi beyaz örtüleri vardı, Mavi Deniz veya Mavi… şeklinde bir ismi vardı. İsmini tam hatırlayamıyorum çünkü mutlaka yazmalıyım dediğim bir yer değildi. Aslında yediğimiz barbunya, yeşil salata, güveçte karides ve ikorpit balığı fazlasıyla lezzizdi ancak hizmetleri oldukça kötüydü. Bu yüzden ada’da yemek yiyebileceğiniz ve servisi de mükkemel olan bir yer şu an için tavsiye edilemiyor. Ancak, zamanım bol, servisi beklerim ve sinirimi bozmam derseniz bu yerin yemekleri gerçekten de güzeldi.
Senin anlattıkların bana yetmez, biraz daha tarihi bilgi diyorsan, aşağıda Wikipedia kaynaklı bir yazıyı paylaşıyorum. Daha fazlası için de linki tıkla.
daha fazla faydalı link:
http://www.halkipalacehotel.com
http://heybeli.adarehberi.net
http://www.denizlisesi.k12.tr
http://www.ibb.gov.tr/sites/ks/tr-TR/1-Gezi-Ulasim/adalar/Pages/heybeliada.aspx
“Heybeliada, İstanbul Prens Adalarının en yeşil adasıdır. Eski adı Yunanca bakır anlamına gelen Halki’dir.
En yükseği 140 metreye yaklaşan dört tepesi vardır. Heybeli yaz-kış nüfusunun en kalabalık, gidiş-gelişin en yoğun olduğu ikinci adadır. /İskeleden inilince solda Deniz Lisesi ve ona bağlı binalar uzanır. Bu binaların arasından geçilerek arkada, Çam Limanı tarafında, şu an faliyeti olmayan Sanatoryum’a gidilir. /Deniz Kuvvetleri’nin elinde bulunan arazide tarihten kalan iki ilginç eser vardır;
Birincisi Türkler’in fethinden önce yapılmış son ve Adalar’daki tek Bizans Kilisesi, Kamariotissa’dır. Kiliseyi son İmparatoriçe Maria Komnena’nın yaptırdığı sanılıyor. İstanbul’da Fener’deki Aya Maria dışında, dört yapraklı yonca modeline göre yapılmış tek kilise budur. Bu kıyıda Aya Yorgi (Ayios Yeorgios) Manastırı, Çam Limanı’nın batı ucunda Tarik-i Dünya Manastırı vardır.
İkinci ilginç kalıntı İngiltere Kraliçesi I. Elizabeth’in elçisi Edward Barton’ın mezar taşıdır. Üzerinde –imla yanlışları da olan- Latince bir kitabe ve Barton’ın aile arması var. /Bu tarihi eserler askeri arazide olduğu için özel izin alınmadan görülemiyor.
İskelenin sağında çarşı, meyhane ve kahveler yer alır. Büyük Rum Kilisesi Aya Nikola (Ayios Nikolaos) buradadır. Adalar’da kışın da açık kalan otel Panaroma’nın yanından geçerek yürüyünce, çamlık piknik yerlerine gelinir. Piknik alanlarının hemen ilerisinde Değirmen burnu denilen bölgeye ulaşılır. Bölgeye adını veren değirmen kalıntıları hala ayaktadır.
Fazla yapılaşmamış olan diğer tepede, Bizans’a kadar dayanan geçmişi olan Ayia manastırı (Trias Manastırı) ve Rum Ortodoks Ruhban Okulu vardır. Heybeliada, fetihten bir zaman sonra, Rum nüfusun başlıca dini eğitim merkezi olmuştur (Dünyevi eğitim merkezi Fener’de kaldı). Din adamı adayları Yunanistan’dan ve Rumlar’ın bulunduğu her yerden buraya okumaya gelirdi. 1970’lerde Türk hükümetiyle Rum Ortodoks Patrikhanesi arasındaki bazı anlaşmazlıklardan ötürü buradaki eğitim faaliyetlerine son verilmiştir.
Ortodoks Rum dini kurumlarının yanında 1940’larda yapılmış Beth Yaakov sinagogu bulunur.
Kuzey kıyısında da Hidiv ailesinden Sait Halim’in kardeşi Abbas Halim Paşa’nın konağı halen ayaktadır. Bu yapı aynı zamanda Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın yaşadığı yerdir.”
Kaynakça: http://tr.wikipedia.org/wiki/Heybeliada
Heybeliada Gezisi
Dün sabahın en erken saatlerinde eve doğru gitmek üzere yola çıkmıştık ancak günün geri kalanı, Kartal iskelesine geldiğimiz zaman aniden değişiverdi. Burağın ” Acaba bu vapurlar nereye gidiyorlar” sorusuyla başlayan bir ada turunu anlatacağım. Vapurların Heybeliada’ya gittiğini görünce Burağa yalvardım ve onu ada’ya gitmeye ikna ettim. Her ikimizin de ilk gidişi olacaktı ve hava, eve kapanmayacak kadar güzeldi.Biletlerimizi almadan önce, Kartal çarşının içerisine girip mont ve elimizdeki fazlalıkları koyabileceğimiz bir sırt çantası aldık. Burağın şemsiyesini de kırtasiye sahibine emanet edip yola koyulduk. Biletlerimizi almamız ve kendimizi vapurda bulmamızın arasında geçen süre 30 saniyedir. Vapur bizi beklercesine biz biner binmez hareket etti. Tıklım tıklımdı ve büyük bir çoğunluğu Büyükada’da indi. Bizim için bu çok güzeldi çünkü aradığımız sakinlik ve huzurdu.
Biraz daha yol aldıktan sonra da Heybeliada’nın iskelesine vardık. Sırtımda çantam, hoplaya zıplaya adaya giriş yaptım. İçimde, Burağı kandırmış olmanın verdiği mutluluk vardı ve evde beni bekleyen işleri de kafamdan silip attım. Tek üzüntüm, yanıma fotoğraf makinesinin olmamasıydı ki imdadıma Iphone yetişti.
Ada’ya adım atar atmaz açlar gibi fotoğraf çekmeye başladım. Toplamda 77 fotoğraf çektim, ancak sen burada en beğendiklerimi göreceksin. Ayrıca, önümüzdeki hafta kalabalık bir arkadaş grubuyla, daha organize ve keşif üzerine kurulu bir gezi planlıyoruz.
Karşımıza ilk çıkan, restore edilmiş olan bu evdi. Oldukça güzel ancak bahçesinin olmaması bence kötü olmuş. Ada’da eviniz varsa bence mutlaka veranda ve bahçeniz olmalı. Umarım bizim de bir gün ada’da bahçeli ve verandalı bir evimiz olur.
Yürüyüşümüze dar ve dik sokaklardan devam ederken karşımıza İsmet İnönü Parkı çıktı. Tertemiz, yemyeşil ve bol ağaçlı olduğundan dolayı bankalarında oturup nefes almanıza olanak sunan, çocukların oyun oynayabilecekleri güzel bir park…Çevredeki kediler ve köpekler de dikkatimden kaçmadılar, keşke yanımda mama götürseydim diye düşündüm. Hoş hepsi gayet iyi durumdaydılar ama olsun…
Dolaşırken ilgimi en çok evlerin kapıları çekti. Çok ama çok güzel kapılar vardı ve senin için de bunlardan bazılarını fotoğrafladım:
Sokaklarda avare avare yürüken karşımıza değişik bir ev çıktı. Evin duvarlarında bir sürü yazı vardı ve yazıların hepsi çok düzgün yazılmıştı. Resmen bir pano gibiydi ve fotoğrafını çekmeden edemedik. Eğer görmediysen mutlaka tanışmalısın diye düşündük. Umarım adaya gittiğinde sende evi görürsün ve hatta gelip buraya yorum yaparsın :)
Ufak gezimiz boyunca çok ama çok güzel evler gördük. Bunlardan bazılarını fotoğrafladık, bazılarını da kendi hafızamıza aldık. Seninle paylaşmak istediğimiz fotoğrafları da bu yazıda kullanalım dedik:
Benim amatörce çektiğim fotoğrafları da paylaşmamak olmaz.
Soluklanırken içtiğimiz Türk Kahvesi (damla sakızlı)
Kahvelerimizi içerken, yan dükkanda satılan reçeller dikkatimi çekti. Hemen kapıda duran bu küçük ve şirin dükkanın sahibesi Emine hanımla konuşmaya başladım.Kendisi okldukça hoş sohbet ve tatlı olan bu hanım, bana ürünlerinden bahsetti. Ev’den ismini verdiği dükkanında, reçeller, soslar, kurabiyeler, turşu çeşitleri gibi ev yapımı, kendisinin ürettiği ürünler satmaktadır. Hatta, gittigidiyor.com’da da dükkanı var ve sizler oraya gitmeden sipariş verebiliyorsunuz. Önümüzdeki hafta sonu ben kendisinden mimoza reçeli başta olmak üzere, bir kaç reçel çeşidi, soslardan ve turşulardan alacağım.
Yolunuz düşerse hem Luz Cafe’ye hem de Ev’den isimli bu şirin dükkana uğrayarak alışverişinizi yapın derim :)
Bu ufak moladan sonra yolumuza devam ederek iskele tarafında indik ve balık yiyebileceğimiz bir yer aradık. İskelede, neredeyse tümü birbirlerine benzeyen mekanlarvar. Bir tanesinin mavi beyaz örtüleri vardı, Mavi Deniz veya Mavi… şeklinde bir ismi vardı. İsmini tam hatırlayamıyorum çünkü mutlaka yazmalıyım dediğim bir yer değildi. Aslında yediğimiz barbunya, yeşil salata, güveçte karides ve ikorpit balığı fazlasıyla lezzizdi ancak hizmetleri oldukça kötüydü. Bu yüzden ada’da yemek yiyebileceğiniz ve servisi de mükkemel olan bir yer şu an için tavsiye edilemiyor. Ancak, zamanım bol, servisi beklerim ve sinirimi bozmam derseniz bu yerin yemekleri gerçekten de güzeldi.
Senin anlattıkların bana yetmez, biraz daha tarihi bilgi diyorsan, aşağıda Wikipedia kaynaklı bir yazıyı paylaşıyorum. Daha fazlası için de linki tıkla.
daha fazla faydalı link:
http://www.halkipalacehotel.com
http://heybeli.adarehberi.net
http://www.denizlisesi.k12.tr
http://www.ibb.gov.tr/sites/ks/tr-TR/1-Gezi-Ulasim/adalar/Pages/heybeliada.aspx
“Heybeliada, İstanbul Prens Adalarının en yeşil adasıdır. Eski adı Yunanca bakır anlamına gelen Halki’dir.
En yükseği 140 metreye yaklaşan dört tepesi vardır. Heybeli yaz-kış nüfusunun en kalabalık, gidiş-gelişin en yoğun olduğu ikinci adadır. /İskeleden inilince solda Deniz Lisesi ve ona bağlı binalar uzanır. Bu binaların arasından geçilerek arkada, Çam Limanı tarafında, şu an faliyeti olmayan Sanatoryum’a gidilir. /Deniz Kuvvetleri’nin elinde bulunan arazide tarihten kalan iki ilginç eser vardır;
Birincisi Türkler’in fethinden önce yapılmış son ve Adalar’daki tek Bizans Kilisesi, Kamariotissa’dır. Kiliseyi son İmparatoriçe Maria Komnena’nın yaptırdığı sanılıyor. İstanbul’da Fener’deki Aya Maria dışında, dört yapraklı yonca modeline göre yapılmış tek kilise budur. Bu kıyıda Aya Yorgi (Ayios Yeorgios) Manastırı, Çam Limanı’nın batı ucunda Tarik-i Dünya Manastırı vardır.
İkinci ilginç kalıntı İngiltere Kraliçesi I. Elizabeth’in elçisi Edward Barton’ın mezar taşıdır. Üzerinde –imla yanlışları da olan- Latince bir kitabe ve Barton’ın aile arması var. /Bu tarihi eserler askeri arazide olduğu için özel izin alınmadan görülemiyor.
İskelenin sağında çarşı, meyhane ve kahveler yer alır. Büyük Rum Kilisesi Aya Nikola (Ayios Nikolaos) buradadır. Adalar’da kışın da açık kalan otel Panaroma’nın yanından geçerek yürüyünce, çamlık piknik yerlerine gelinir. Piknik alanlarının hemen ilerisinde Değirmen burnu denilen bölgeye ulaşılır. Bölgeye adını veren değirmen kalıntıları hala ayaktadır.
Fazla yapılaşmamış olan diğer tepede, Bizans’a kadar dayanan geçmişi olan Ayia manastırı (Trias Manastırı) ve Rum Ortodoks Ruhban Okulu vardır. Heybeliada, fetihten bir zaman sonra, Rum nüfusun başlıca dini eğitim merkezi olmuştur (Dünyevi eğitim merkezi Fener’de kaldı). Din adamı adayları Yunanistan’dan ve Rumlar’ın bulunduğu her yerden buraya okumaya gelirdi. 1970’lerde Türk hükümetiyle Rum Ortodoks Patrikhanesi arasındaki bazı anlaşmazlıklardan ötürü buradaki eğitim faaliyetlerine son verilmiştir.
Ortodoks Rum dini kurumlarının yanında 1940’larda yapılmış Beth Yaakov sinagogu bulunur.
Kuzey kıyısında da Hidiv ailesinden Sait Halim’in kardeşi Abbas Halim Paşa’nın konağı halen ayaktadır. Bu yapı aynı zamanda Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın yaşadığı yerdir.”
Kaynakça: http://tr.wikipedia.org/wiki/Heybeliada
______________________________
Zaman, 21.4.2012
Selim İleri
http://www.zaman.com.tr/yazar.do;jsessionid=D0E7A815C978ED5638B98CC300BEB7EB?yazino=1276459
"Unutulmuş eski bir romancı": 1986'da yazdığım bir yazının adı bu. Önce bir dergide yayımlanmış olmalı.
Fakat hangi dergi, hatırlamıyorum. Sonra O Yakamoz Söner'in "Dün" bölümünde yer aldı. Baktım, O Yakamoz Söner 1987'de yayımlanmış. Ferit Edgü'nün, birbirinden özenli kitaplar armağan etmiş Ada Yayınları'nda. Çeyrek yüzyıl geçmiş. O Yakamoz Söner'in yeni basımı yapılmadı.
"Unutulmuş eski bir romancı"da Güzide Sabri'den söz açıyordum. Bugün büsbütün unutulmuş olmalı, adı sanı büsbütün silinmiş. Gerçi, döneminde çok okunmuş romanı Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi bir iki yıl önce yeniden yayımlandı ama, okurla buluştu mu, günümüz okurunun ilgisini çekti mi, kestiremiyorum.
Güzide Sabri geçen gün yine karşıma çıktı. Salâh Birsel'in Nezleli Karga'sında. Kitaplığımdaki yitmişti, Nezleli Karga'yı bana Orçun Üçer armağan etti. Çok özlediğim Salâh Bey 3 Ocak 1990 tarihinde çalışma odalarını, kitaplıklarını yazmış. Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi ilk okuduğu kitaplar arasında. Aynı zamanda ilk kitaplığının kitapları arasında.
Birsel on beş yaşındaymış. Aptullah Ziya Kozanoğlu'nun Türk Korsanları, Reşat Nuri'den Çalıkuşu, Dudaktan Kalbe, Akşam Güneşi, on beş yaşın gözde romanları. Sonra Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi. Birsel iki romanı daha hatırlıyor: Peyami Safa'dan Zıpçıktılar, Orhan Seyfi Orhun'dan Aşkım Günahımdır.
Bellek aldatmacısı söz konusu: Aşkım Günahımdır -şimdi bellek beni de kandırmıyorsa- Selâmi İzzet Sedes imzalıdır. Zıpçıktılar Server Bedi imzalı olabilir mi? Sanmıyorum. Geçen zaman çok merhametsiz.
Şunu da düşündüm: Aptullah Ziya Kozanoğlu kaç nesli ardına takıp götürmüş. Bu romancının tüm kitaplarını okudum handiyse. O "Aptullah" yazımına şaşardı, Abdullah değil de, Aptullah. Türk Romanından Altın Sayfalar'ı hazırlıyordum; romancılar listesini Enis Batur'a gösterdim, "Kozanoğlu olmayacak mı?" diye sordu. Eklemiştim.
Reşat Nuri'lerle birlikte Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi de kaç kuşağı peşine takmış. Sonra ne zaman unutulmuş Güzide Sabri?
Salâh Bey, "1940'larda İstanbul'a göç edince aşk ve korsan kitaplarından kurtuldum" diyor. Bir yirmi yıl sonra okumuştum Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi'ni. O yıllarda filme de alınmıştı. Gramofon Hâlâ Çalıyor'da o günleri biraz anlattım...
1899'da İstanbul'da Hanımlara Mahsus Gazete bir tefrikaya başlar: Münevver. Yazarı genç bir kız; aşkı konu edinmiş.
"Uzak ve solgun dağlara, sonbaharın sisleri çöktüğü, yaprakların sararıp yavaş yavaş döküldüğü zamanlar, ruhum garip bir melâl altında ezilir ve ağlamak isterim."
Münevver'in girişi böyle. Bir zamanlar epey etkisi altında kalmıştım bu cümlenin. Sonra "hazin" sonbahar güneşi, "menekşesiz kalan kırlar", "matem neşidesi"... Nerdeyse şimdi yine, altmışımda, aynı ürperti...
Münevver'in yazarı Güzide Sabri, 1883'te İstanbul'da Fındıklı'da doğmuş. Babası Adliye Nezareti'nde memurmuş. Annesi, şair Koniçeli Kâzım Paşa'nın yeğeni. Ayşe Güzide Çamlıca'da, Koşuyolu'ndaki bir köşkte büyüyor. Zaten bütün romanları da köşklerde, yalılarda geçecek ve İstanbul'dan ancak Bursa'ya kadar uzanabilecektir, 'masa başındaki' romancı.
Ayşe Güzide hususî hocalardan tahsil görür. Genç kız edebiyata eğilim duyar, on beş yaşındayken Münevver'i kaleme alır. Edebiyat tarihimiz, o kapalı çağda, on beş yaşında bir kızın roman yazıyor olmasıyla hiç mi hiç ilgilenmemiş. Toplumbilimcilerimiz de ilgilenmemişler.
Sonradan -Cumhuriyet döneminde- Beyoğlu Birinci Noteri Ahmet Sabri Bey'e evlenecek olan Güzide Sabri, Münevver'de yaşanmış bir hayat hikâyesinden yola çıkmış. Arkadaşı Hüsniye Hanım'ın mutsuz öyküsü, eserde Münevver'in başından geçiyor. Verem! O yılların o kadar acı veren, halk üzerinde derin iz bırakan hastalığı. Münevver amcazadesi genç tıbbiyeli Şefik'le nişanlı gibidir. Şefik verem illetinin pençesine düşer ve Büyükada'ya tedaviye götürülür. Ayrılırken Münevver'e hakikati söylemez. Ailesi, genç kıza, "Bir kadınla evlendi, seni sevmiyor" diyerek meseleyi çözümlemeyi denemiştir. Gelgelelim Münevver'in aşkı sona ermez. Şefik'in babasına yazdığı mektubu rastlantı sonucu ele geçiren Münevver hakikati çok geç anlar; Büyükada'ya vardığında...
... o mimozalı, leylâklı, şen şakrak Aya Yorgi panayır günü Şefik ölmüştür!
Münevver de çok geçmeden verem illetine tutulup fakat 'mutlu' ölecektir: Yeryüzünde karşılıksız kalan aşkı, ancak ölüm döşeğinde saadete ermiştir.
Romanı bize 'anlatıcı' aktarır. Bu anlatıcı Münevver'in yakın arkadaşıdır. Anlatıcı, ölümden sonra kendisine bırakılan udu, genç kızın annesinden teslim alır. Yadigârın üzerine kurşun kalemle şunlar yazılmıştır: "Beni özlediğin, gözyaşlarımı, yahut neşelerimi duymak istediğin zaman, bunu çal, onun tellerinde hâlâ benim kederlerim mevcuttur."
Münevver, sonbahar tasvirleriyle yüklü naif bir eser. Bugün bile eski bir 'romans' olarak zevkle okunabilir. Sultan Hamid sansürü Münevver'e özgürce yayımlanma hakkını tanımamış, romanın bazı bölümleri kırpılmış. Eser ancak 1908 basımında orijinal haliyle yayımlanıyor.
Bu ilk romandan sonra ünlü Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi geliyor. Tarih artık 1905'tir. Sonra Yabangülü, Hüsran, Hicran Gecesi, Neclâ. Bir de Nedret var, Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi'nin "zeyli".
Edebiyat tarihimiz yine ilgilenmemiş ama, şu da ilginç: Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi o kadar çok beğeniliyor, o kadar çok okunuyor ki, üst üste basımlar karşısında, Güzide Sabri romanın devamını yazıyor: Nedret. Aynı girişim 1930'larda tekrarlanacak: Kerime Nadir Hıçkırık'ın satış başarısından esinlenerek bir de Son Hıçkırık'ı yazacak. Ne var ki hem Nedret hem Son Hıçkırık okurlarca pek benimsenmeyecek...
Güzide Sabri'nin bu hep İstanbullu aşk romanlarında hızla değişen toplumu yakalamak olasıdır. Ağır romantizmin verimi Münevver'den 1941 tarihli Neclâ'ya Sultan Hamid döneminden Tek Parti dönemine İstanbul macerası yakalanabilir. Neclâ'nın ilk adı Salon Kadını'dır ve Güzide Sabri gerçekçi bir roman "hazırladığını" söylemektedir. Yeni çağ romantizme çoktan sırt çevirmiş...
Bazı sahneleri Hüseyin Rahmi'yi aratmayacak bir natüralizmle örülü Neclâ'dan beş yıl sonra Güzide Sabri, Giresun'da "kısa bir hastalık neticesi" ölür. Kıpkısa bir gazete haberi, hepsi o kadar.
Bütün o sonbahar tasvirleri, solgun yabangülleri, ayışıklı gecelerde tangolar, piyano başında geçen hicranlı saatler mâzide kalmış; bütün o gönül yaraları, veremler, kalp hastalıkları, yüksek gerilimli ve muhakkak ki hem alaturka hem alafranga tutkular, hasretler, gönül taşkınlıkları bellekten silinmeye yüz tutar. Zaten o mekânlardan da yakın gelecekte iz kalmayacaktır. Geniş bahçeli köşkler, deniz çırpıntılı yalılar göçer gider, apartmanlı İstanbul başlar. Apartmanlı İstanbul da çok geçmeyecek, gökdelenli İstanbul'a evrilecektir. /Ölümden sonra, Güzide Sabri'yi yalnızca Nahid Sırrı Örik anar, keder verici bir saptamayla: "Şimdi hiçbirinin mevzuunu hatırlayamamakla beraber, bu kitapları düşünürken o eski köşklerde sürülen rahat hayatın âdeta tadını duyar gibi oluyorum. Ve Güzide Sabri'nin eserlerinden muhafaza ettiğim hazzı söyleyebilmek için, yazı hayatımda karşıma çıkan ilk fırsatın ölümü olmasından da hüzün duyuyorum..."
______________________________
Selim İleri http://www.zaman.com.tr/yazar.do;jsessionid=D0E7A815C978ED5638B98CC300BEB7EB?yazino=1276459
Unutulmuş eski bir romancı
"Unutulmuş eski bir romancı": 1986'da yazdığım bir yazının adı bu. Önce bir dergide yayımlanmış olmalı.
Fakat hangi dergi, hatırlamıyorum. Sonra O Yakamoz Söner'in "Dün" bölümünde yer aldı. Baktım, O Yakamoz Söner 1987'de yayımlanmış. Ferit Edgü'nün, birbirinden özenli kitaplar armağan etmiş Ada Yayınları'nda. Çeyrek yüzyıl geçmiş. O Yakamoz Söner'in yeni basımı yapılmadı.
"Unutulmuş eski bir romancı"da Güzide Sabri'den söz açıyordum. Bugün büsbütün unutulmuş olmalı, adı sanı büsbütün silinmiş. Gerçi, döneminde çok okunmuş romanı Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi bir iki yıl önce yeniden yayımlandı ama, okurla buluştu mu, günümüz okurunun ilgisini çekti mi, kestiremiyorum.
Güzide Sabri geçen gün yine karşıma çıktı. Salâh Birsel'in Nezleli Karga'sında. Kitaplığımdaki yitmişti, Nezleli Karga'yı bana Orçun Üçer armağan etti. Çok özlediğim Salâh Bey 3 Ocak 1990 tarihinde çalışma odalarını, kitaplıklarını yazmış. Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi ilk okuduğu kitaplar arasında. Aynı zamanda ilk kitaplığının kitapları arasında.
Birsel on beş yaşındaymış. Aptullah Ziya Kozanoğlu'nun Türk Korsanları, Reşat Nuri'den Çalıkuşu, Dudaktan Kalbe, Akşam Güneşi, on beş yaşın gözde romanları. Sonra Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi. Birsel iki romanı daha hatırlıyor: Peyami Safa'dan Zıpçıktılar, Orhan Seyfi Orhun'dan Aşkım Günahımdır.
Bellek aldatmacısı söz konusu: Aşkım Günahımdır -şimdi bellek beni de kandırmıyorsa- Selâmi İzzet Sedes imzalıdır. Zıpçıktılar Server Bedi imzalı olabilir mi? Sanmıyorum. Geçen zaman çok merhametsiz.
Şunu da düşündüm: Aptullah Ziya Kozanoğlu kaç nesli ardına takıp götürmüş. Bu romancının tüm kitaplarını okudum handiyse. O "Aptullah" yazımına şaşardı, Abdullah değil de, Aptullah. Türk Romanından Altın Sayfalar'ı hazırlıyordum; romancılar listesini Enis Batur'a gösterdim, "Kozanoğlu olmayacak mı?" diye sordu. Eklemiştim.
Reşat Nuri'lerle birlikte Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi de kaç kuşağı peşine takmış. Sonra ne zaman unutulmuş Güzide Sabri?
Salâh Bey, "1940'larda İstanbul'a göç edince aşk ve korsan kitaplarından kurtuldum" diyor. Bir yirmi yıl sonra okumuştum Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi'ni. O yıllarda filme de alınmıştı. Gramofon Hâlâ Çalıyor'da o günleri biraz anlattım...
1899'da İstanbul'da Hanımlara Mahsus Gazete bir tefrikaya başlar: Münevver. Yazarı genç bir kız; aşkı konu edinmiş.
"Uzak ve solgun dağlara, sonbaharın sisleri çöktüğü, yaprakların sararıp yavaş yavaş döküldüğü zamanlar, ruhum garip bir melâl altında ezilir ve ağlamak isterim."
Münevver'in girişi böyle. Bir zamanlar epey etkisi altında kalmıştım bu cümlenin. Sonra "hazin" sonbahar güneşi, "menekşesiz kalan kırlar", "matem neşidesi"... Nerdeyse şimdi yine, altmışımda, aynı ürperti...
Münevver'in yazarı Güzide Sabri, 1883'te İstanbul'da Fındıklı'da doğmuş. Babası Adliye Nezareti'nde memurmuş. Annesi, şair Koniçeli Kâzım Paşa'nın yeğeni. Ayşe Güzide Çamlıca'da, Koşuyolu'ndaki bir köşkte büyüyor. Zaten bütün romanları da köşklerde, yalılarda geçecek ve İstanbul'dan ancak Bursa'ya kadar uzanabilecektir, 'masa başındaki' romancı.
Ayşe Güzide hususî hocalardan tahsil görür. Genç kız edebiyata eğilim duyar, on beş yaşındayken Münevver'i kaleme alır. Edebiyat tarihimiz, o kapalı çağda, on beş yaşında bir kızın roman yazıyor olmasıyla hiç mi hiç ilgilenmemiş. Toplumbilimcilerimiz de ilgilenmemişler.
Sonradan -Cumhuriyet döneminde- Beyoğlu Birinci Noteri Ahmet Sabri Bey'e evlenecek olan Güzide Sabri, Münevver'de yaşanmış bir hayat hikâyesinden yola çıkmış. Arkadaşı Hüsniye Hanım'ın mutsuz öyküsü, eserde Münevver'in başından geçiyor. Verem! O yılların o kadar acı veren, halk üzerinde derin iz bırakan hastalığı. Münevver amcazadesi genç tıbbiyeli Şefik'le nişanlı gibidir. Şefik verem illetinin pençesine düşer ve Büyükada'ya tedaviye götürülür. Ayrılırken Münevver'e hakikati söylemez. Ailesi, genç kıza, "Bir kadınla evlendi, seni sevmiyor" diyerek meseleyi çözümlemeyi denemiştir. Gelgelelim Münevver'in aşkı sona ermez. Şefik'in babasına yazdığı mektubu rastlantı sonucu ele geçiren Münevver hakikati çok geç anlar; Büyükada'ya vardığında...
... o mimozalı, leylâklı, şen şakrak Aya Yorgi panayır günü Şefik ölmüştür!
Münevver de çok geçmeden verem illetine tutulup fakat 'mutlu' ölecektir: Yeryüzünde karşılıksız kalan aşkı, ancak ölüm döşeğinde saadete ermiştir.
Romanı bize 'anlatıcı' aktarır. Bu anlatıcı Münevver'in yakın arkadaşıdır. Anlatıcı, ölümden sonra kendisine bırakılan udu, genç kızın annesinden teslim alır. Yadigârın üzerine kurşun kalemle şunlar yazılmıştır: "Beni özlediğin, gözyaşlarımı, yahut neşelerimi duymak istediğin zaman, bunu çal, onun tellerinde hâlâ benim kederlerim mevcuttur."
Münevver, sonbahar tasvirleriyle yüklü naif bir eser. Bugün bile eski bir 'romans' olarak zevkle okunabilir. Sultan Hamid sansürü Münevver'e özgürce yayımlanma hakkını tanımamış, romanın bazı bölümleri kırpılmış. Eser ancak 1908 basımında orijinal haliyle yayımlanıyor.
Bu ilk romandan sonra ünlü Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi geliyor. Tarih artık 1905'tir. Sonra Yabangülü, Hüsran, Hicran Gecesi, Neclâ. Bir de Nedret var, Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi'nin "zeyli".
Edebiyat tarihimiz yine ilgilenmemiş ama, şu da ilginç: Ölmüş Bir Kadının Evrak-ı Metrûkesi o kadar çok beğeniliyor, o kadar çok okunuyor ki, üst üste basımlar karşısında, Güzide Sabri romanın devamını yazıyor: Nedret. Aynı girişim 1930'larda tekrarlanacak: Kerime Nadir Hıçkırık'ın satış başarısından esinlenerek bir de Son Hıçkırık'ı yazacak. Ne var ki hem Nedret hem Son Hıçkırık okurlarca pek benimsenmeyecek...
Güzide Sabri'nin bu hep İstanbullu aşk romanlarında hızla değişen toplumu yakalamak olasıdır. Ağır romantizmin verimi Münevver'den 1941 tarihli Neclâ'ya Sultan Hamid döneminden Tek Parti dönemine İstanbul macerası yakalanabilir. Neclâ'nın ilk adı Salon Kadını'dır ve Güzide Sabri gerçekçi bir roman "hazırladığını" söylemektedir. Yeni çağ romantizme çoktan sırt çevirmiş...
Bazı sahneleri Hüseyin Rahmi'yi aratmayacak bir natüralizmle örülü Neclâ'dan beş yıl sonra Güzide Sabri, Giresun'da "kısa bir hastalık neticesi" ölür. Kıpkısa bir gazete haberi, hepsi o kadar.
Bütün o sonbahar tasvirleri, solgun yabangülleri, ayışıklı gecelerde tangolar, piyano başında geçen hicranlı saatler mâzide kalmış; bütün o gönül yaraları, veremler, kalp hastalıkları, yüksek gerilimli ve muhakkak ki hem alaturka hem alafranga tutkular, hasretler, gönül taşkınlıkları bellekten silinmeye yüz tutar. Zaten o mekânlardan da yakın gelecekte iz kalmayacaktır. Geniş bahçeli köşkler, deniz çırpıntılı yalılar göçer gider, apartmanlı İstanbul başlar. Apartmanlı İstanbul da çok geçmeyecek, gökdelenli İstanbul'a evrilecektir. /Ölümden sonra, Güzide Sabri'yi yalnızca Nahid Sırrı Örik anar, keder verici bir saptamayla: "Şimdi hiçbirinin mevzuunu hatırlayamamakla beraber, bu kitapları düşünürken o eski köşklerde sürülen rahat hayatın âdeta tadını duyar gibi oluyorum. Ve Güzide Sabri'nin eserlerinden muhafaza ettiğim hazzı söyleyebilmek için, yazı hayatımda karşıma çıkan ilk fırsatın ölümü olmasından da hüzün duyuyorum..."
______________________________
Kuşlar Âlemi'nden...
Twitter, 21.4.2012 10:16
Selin Sezer
@Selinadadeniz
Ada'nın Nisan yağmurunda çocuklarla ıslanmak... Yok böyle güzel bir şey...
Twitter, 21.4.2012 20:38
Can Anar
@Can_Anar
23 Nisan coşkunuzu Büyükada'da yaşamayın Aya Yorgi yortusu da var 2si birarada çok ağır oluyor...Yortuya gidip çevreyi de kirletmeyin...
Twitter, 22.4.2012 12:26
emra arkadaş
@missmccormick
ada sahillerinde bekliyoruuum!
Twitter, 22.4.2012 15:33
Gamze
@diwonderland
Ayak sezonunu actik
@ Burgazada kalpazankaya
Twitter, 22.4.2012 23:47
Mcan Yıldız ♕
@mehmetcanyildiz
kınalıada, http://pic.twitter.com/K3U5Ns5y
Twitter, 23.4.2012 7:45
Melike Yini
@melikeyini
Büyükada'ya yolculuğumuz başladı;) Bu saatte vapur tıklım tıklım erken gidelim diyen tek akıllı biz değilmişiz;)
Twitter, 23.4.2012 08:03
Görkem Sengel
@goerkemsengel
Fayton sırası. Yorumsuz.
Twitter, 8.4.2012 8:51
DENİZ MARŞAN
@denizmarsan
Bir küçük gemi dolusu evde kalmış kız kurusu ve ben Büyükada Ayı Yorgi'ye doğru yola çıktık, iyi bayramlar!!
Twitter, 23.4.2012 09:02
Tutku Yamak
@tutkuyamak
Aya Yorgi
Twitter, 23.4.2012 12:37
sultan süleyman
@bilginsultan
Büyükada 23 Nisan etkinlerini izliyorum.
Twitter, 23.4.2012 13:18
Dr. Burçin Doğru
@bdogru70
Büyükada Emniyet Müdürlüğü Transit Minibüsüyle torpilli yakınlarını kilise yoluna kadar taşıyor. Tebrik ediyorum sizi!...
Twitter, 23.4.2012 16:12
Zeynep Serra Aksoy
@Serratonin Heybetli ada @ Heybeliada
______________________________
Yüzler Defteri'nden...
Bu sefer de Yüzler Defteri'nin karman çorman sayfalarında dolanmaya zaman yetmedi! Bir dahaki sefere... Bu köşede yer almasını arzu ettiklerinizi doğrudan yollayabilirsiniz ADALAR POSTASI'na adalar.postasi@gmail.com
)O(
